Onvoorwaardelijk liefdevol leven

Met verbijstering en bewondering bekeek mijn vriendin het, vorig jaar oktober op die lange steile houten brug aan het strand in Zuid-Spanje.

Gezellig pratend en geroutineerd duwde ik mijn elegante tachtigjarige vriend met rollator de brug op tot het hoogste punt, om hem vervolgens met mijn handen om zijn heupen achterover leunend tegen te houden, terwijl we weer naar beneden liepen.

Halverwege de brug stagneerde onze tocht nog even.
Hij verslikte hij zich met een afschrikwekkend gehoest.

Mijn vriendin en ik liepen nog van de schrik te bekomen,
terwijl hij ons, de seconde dat het over was,
wees op de mooie structuur van de plankjes van de brug.

Mijn vriendin en ik keken elkaar aan.
Wow.
Wat een voorbeeld om niet méér te lijden aan fysieke sores dan nodig.
Wat een levenskunst.
Dit was wel heel erg in het hier en nu leven.

Wat gaf dat veel meer tijd om te genieten van de schoonheid van het leven.
Hij bleef prachtige details in het landschap fotograferen, zag kleine moedige bloemetjes tussen droge rotsen en genoot van de structuur van afbladderende verf op een oud houten vissersbootje.

Gelukkig genoot hij ondanks alles. Want niet lang na die wandeling over de brug is hij overleden.

Mijn vriendin kon het ook. Genieten, gekkigheid uithalen, betrokken zijn, energiek en voluit leven, ook bij tegenslag.

Ze verspreidde zoveel vreugde, vrolijkheid en liefde door wie ze was.
Meer dan ze ooit doorhad.

Gelukkig maar dat ze dat zo goed kon.
Zo voluit liefdevol leven, ook als dingen haar tegenzaten.

Want ook met haar zal ik die brug niet meer over kunnen.
Ze is vorige week overleden.

De vreemde duizeligheid waar ze mee naar Spanje kwam, bleek een paar maanden later heel slecht nieuws.
Ze heeft nog een jaar met veel liefde met haar gezin geleefd en zaterdag is er door heel veel mensen die van haar hielden afscheid van haar genomen.

Waarom vertel ik je dit?

Omdat zo vaak mensen naar mijn retraites komen die totaal ingepakt lijken te zijn door lastige situaties op het werk, door ziekte, pijn en drukte in hun leven.

“Een piekerend hoofd op pootjes, voel ik me”, zei één van mijn cursisten,

Als we eindeloos naar betere voorwaarden en omstandigheden zoeken, voordat het leven echt geleefd kan worden en okéis en we zelf oké zijn, kan het lang wachten zijn.
Dat is zo jammer.

Je leeft dan in een trance of unworthiness, zoals meditatielerares Tara Brach het noemt.
Gevangen in gedachten, mis je de schoonheid van natte bladeren in het bos.
Van het licht van kaarsen op deze donkere dagen,
of je vergeet ze misschien zelfs aan te steken.

Zo mis je ook de fluistering in je hart die je vertelt wat wel belangrijk is om aandacht aan te geven. 

Als je dit moment toestaat te zijn zoals het is en luistert, kun je liefdevolle compassievolle aandacht geven aan dat wat zeer doet.
Dat ruimt op. Dan ontstaat vanzelf meer ruimte voor ontspanning en genieten.
Ik wens je dat van harte toe.

Sta jij ook regelmatig stil bij een wat aandacht nodig heeft?

Misschien stel je jezelf de volgende vragen:
Hoe was het afgelopen tijd?
Hoe ben ik omgegaan met de mensen en situaties die belangrijk voor me waren?
Wat wil ik komend jaar echt anders?
Waar wil ik echt tijd voor maken?

Stuur me er gerust een mail over. Ik ben altijd benieuwd wat jullie bezig houdt.

Zelf nam ik afgelopen weken al meer tijd voor meditatie, stilte en schrijven.
Dat brengt me altijd veel.

Jou gun ik dit ook en de coachings en retraites in Spanje zijn voor veel mensen een krachtige manier om dat te doen. Wil je daar eens een vrijblijvend gesprek over? Neem dan contact met me op of plan meteen een afspraak in mijn agenda.

Wil je jezelf een hele week trainen in aandachtig leven? Kom een week meedoen in Spanje.